„Promised Land” z płyty Darkness on The Edge of Town
.JPG "Nashville (Fot. Paweł Rost)")
Nashville (Fot. Paweł Rost)Lubiłem przyglądać się jego pracy. Był prawdziwym mistrzem. Ludzie wychodzili od niego podnieceni ciekawą dyskusją, choć on mówił niewiele.
Podrzucał jakieś nazwisko albo tytuł i obserwował reakcje. Słuchał, zapamiętywał i łączył fakty. Potrafił wrócić do przerwanej rok wcześniej rozmowy zagadując znienacka: „pamiętam jak ostatnio mówiłeś o tym gościu z Kanady i chyba mam coś dla ciebie”. Wyciągał spod lady to, co czekało tam kilka miesięcy na tą właśnie chwilę, choć nikt poza nim nie zakładał, że ona kiedykolwiek nastąpi. W takich sytuacjach żadna cena nie była zbyt wysoka. Brał pieniądze z zakłopotaniem i szybko je chował do szuflady. Patrzył na radość i znowu słuchał, bo każda rozmowa mogła podsunąć mu pomysł dla kogoś innego. Był jak żywy algorytm spotify’aja. Lubię sobie myśleć, że oni obserwowali go tak, jak ja i ukradli mu ten patent.
Kiedy wszyscy z jego branży, czując co się święci, zmieniali kurs on zasłuchany w swoich klientów przegapił moment. Chyba nigdy nie zaakceptował tego co się stało. Dziś nie ma już kogo słuchać. Spędza większość czasu w samotności wykonując nikomu niepotrzebną pracę tylko po to, żeby móc przewrócić kolejną kartkę w kalendarzu. Kilka złych decyzji, żal za niepopełnione grzechy i długa, samotna nuda osłabiły go i oślepiły. Postarzał się i pogodził z tym, że dryfuje.
Nadal mnie do niego ciągnie. Pijemy piwo a on zaczyna snuć wizje o tym, że ta sama wichura, która zepchnęła go do rowu wdmuchnie go znowu na tory, że to wszystko się odwróci - jakoś... Niewykluczone, że kiedyś opieka społeczna opisze jego kartę: „niezaradny życiowo” ale to będzie największe kłamstwo jakie można o nim powiedzieć. On przecież tylko na chwilę stracił kontrolę. Kiedy go poznałem był najlepszy i pewnie myślał, że wszystko jest w jego rękach. Ja teraz myślę dokładnie tak samo.
Ziemia obiecana (Przekład: Marek Zgaiński)
Na drodze grzechotnika, gdzieś na pustyni Utah
Zbieram pieniądze bym do miasta wrócić mógł
Przejeżdżam przez Waynesboro
I mam włączone radio
Ot tak, by jakoś zleciał czas
Cały dzień zasuwam u ojca w warsztacie
Nocą po pustyni gonię autem zjawy
I już wkrótce, u ciebie się pojawię
Psy na Głównej Ulicy wyją
chyba wiedzą
Że gdybym swoje życie we własne ręce wziąć mógł
Nie byłbym chłopcem, ani mężczyzną, proszę pana
Poszedłbym tam gdzie ziemia obiecana
Robię co mogę by godnie żyć
Wstaję co rano, do pracy zbieram się
I ślepnę, krew mi stygnę i czuję się tak słaby
Że aż wybuchnąć pragnę, wyrwać się stad
Miasto rozerwać na strzępy,
Lecz gdzieś na dnie czai się ten ból by gdzie indziej być
Mieć kogoś, na nowo zacząć coś
Psy na Głównej Ulicy wyją
chyba wiedzą
Że gdybym swoje życie we własne ręce wziąć mógł
Nie byłbym chłopcem, ani mężczyzną, proszę pana
Poszedłbym tam gdzie ziemia obiecana
Z dna pustyni podnosi się pyłu chmura
Zabieram swoje rzeczy i prosto w burzę mknę
Wiat wiejący tu od wczoraj
Rozwieje wszystkie nadzieje i sny
Rozwieje sny czające się w twoim sercu
Rozwieje sny, do których nie chcesz przyznać się
Rozwieje kłamstwa trzymające cię na miejscu
Kłamstwa, przez które leżysz na dnie
Psy na Głównej Ulicy wyją
chyba wiedzą
Że gdybym swoje życie we własne ręce wziąć mógł
Nie byłbym chłopcem, ani mężczyzną, proszę pana
Poszedłbym tam gdzie ziemia obiecana